Լեյլի և Մեջնուն- Հայ-իրանական գրականություն նախագիծ. համագործակցություն՝ Սոֆյա Այվազյան
Այցելություն ՀՀ ՊՆ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան
Այցելություն սահադաշտ և Մեդիաուրբաթ
Տարածաշրջանային քննարկումներ համեղ սեղանի շուրջ
Հանդիպում Software engineer սթարթափի մասնագետ Արշակ Ղազարյանի հետ
Այցելություն խաղողի և գինու դպրոց
Այսօրվա ծրագիրը մեր տարածաշրջաններն էր: Մենք քննարկում էինք թե ինչպես է մեր հարաբերությունները մեր հարևան երկրների հետ : Հետո մենք մտածեցինք որ կարելի է տարածաշրջանային համեղ ուտելիքներ (սենդվիչ) պատրաստել: Արդյունքում սկսեցինք պատրաստել սենդվիչներ: Պատրաստելուց հետո սեղանի շուրջ սկսեցինք քննարկել տարածաշրջանային կարևոր հարցեր և վերլուծել դրանք:
Արշակ Ղազարյանը Software engineer սթարթափի մասնագետ է : Նրա հետ մենք զրուցեցինք IT ոլորտից և Իլոն Մասկից: Զրուցեցինք մեր ապագայի մասին, իմացանք ինչ է տիկ-տոկը և այլն: Մենք տիկ-տոկի մասսին հետաքրքիր տեղեկություն ստացանք ահա այն: Այսօրվա տիկ տոկի մասնագետը անցյալում փորձել է ընդւնվել ճանաչված Facebook ընկերությունում ասելով որ նա ուզում է իր միայնակ համացանցը բացել, բայց Facebook-ը մերժել է նրան և ապագայում նա ստեղծեց իր սեփական համացանցը TIK-TOK-ը որը ավելի շատ դուր եկավ մարդկանց և արդեն ունի 2.6 Բիլիոն ներբեռնում: Այսքանով մենք ավարտեցինք մեր զրույցը Արշակ Ղազարյանի հետ:
Ուրբաթ առավոտյան ոտքով շարժվեցինք դեպի Իրինա Ռոդնինա-ի անվան սահադաշտ: 10:30 արդեն հասանք սահադաշտ: Ներս մտանք ընտրեցինք չմուշկները հագանք և հետո դուրս եկանք սահադաշտ: Շատ լավ անցավ, մենք մեկ ժամ սահեցինք հետո դւորս եկանք քանի որ ժամանակն ավարտվել էր : Սահադաշտից ոտքով վերադարձանք դպրոց և արեցինք ՄեդիաՈւրբաթի վերջնական փորձը: 15:15 արդեն սկսվեց ՄեդիաՈւրբաթը,մասնակցում էին բոլոր 9-րդ դասարանցիները: ՄեդիաՈւրբաթից հետո մենք գնացինք տուն:
Քաիս իբն ալ-Մուլաուվահը, ով բեդվինների Բանու-Ամիր ցեղից` երիտասարդ բանաստեղծ էր, սիրահարվել էր նույն ցեղին պատկանող աղջիկներից մեկին` Լեյլի ալ-Ամիրիյաին։ Քաիսը հնարում էր ոտանավորներ և երգեր, որոնցում երգում էր Լեյլիի հանդեպ ունեցած իր սիրո մասին։ Երբ Քաիսը Լեյլիի հորից խնդրում է դստեր ձեռքը, հայրը մերժում է, քանի որ դա դեմ էր ցեղի ավանդական կանոնակարգին։
Շուտով Լեյլիին ամուսնացնում են այլ մարդու հետ։ Երբ Քաիսն իմանում է այդ մասին, լքում է իր ցեղակիցներին և սկսում է թափառել անապատում։ Նրա հարազատները խնդրում էին, որ նա վերադառնա, սակայն տեսնելով, որ չեն կարողանում համոզել, որոշում են ամեն անգամ նրա համար կերակուր թողնել անապատում։ Հաճախ նրան տեսնում էին` ինքն իրեն, Լեյլիի մասին ոտանավորներ կարդալիս կամ ձեռնափայտով ավազների վրա դրանք գրելիս։
Լեյլին ամուսնու հետ տեղափոխվում է Իրաք, որտեղ շուտով հիվանդանում ու մահանում է։ Մի քանի տարի անց (688 թվական), Լեյլիի գերեզմանի մոտ, Քաիսին մեռած են գտնում։ Շիրմաքարին նա գրել էր իր վերջին երեք քառատողերը։
Սիրավեպում նկարագրվում են նաև Քաիսի հետ տեղի ունեցած դեպքերն ու իրադարձությունները` անապատում թափառելու ընթացքում։ Իր ոտանավորների մեծամասնությունը նա գրել էր մինչ խենթանալը։ Մարդիկ գիտեին, որ Քաիսը խենթացել է սիրուց, այդ իսկ պատճառով նրան անվանել էին Մեջնուն Լեյլի (արաբերեն` مجنون ﻟﻴﻠﻲ, այսինքն` Լեյլիից խենթացած) կամ պարզապես` Մեջնուն (խենթ, ջինի կողմից խենթացած)։
Առավոտյան ժամը 11:00 Մայր դպրոցից շարժվեցինք դեպի Վազգեն Սարգսյանի ռազմական ինստիտուտ: Ժամը 11:30 արդեն տեղում էինք: Զինվորները բացեցին դարպասը, մեզ դիմավորեց գիդը, այնուհետև անցանք լսարան և զրուցեցինք զինվորների առօրյաի մասին: Մեզ նաև մեր դպրոցին նվիրեց մի հուշանվեր: Լսարանից հետո մենք գնացինք կրակելու: Հետո անցանք թանգարան այնտեղ տեսանք հերոսների բոլոր իրեիը անգամ շորերը որը շատ վաղուց պահպանվել էր: Թանգարանից հետո գնացինք տեսնենք ինչպես է անցնում զինվորների առօրյան տեսանք թե որտեղ է նրանց ճաշարանը տեսանք նրանց ննջարանը: Հետո դուրս եկանք և գնացինք դպրոց: Ահա մի քանի նկար այդ օրվանից
Օրն սկսեցինք ընդհանուր պարապմունքով՝ ազգային երգ ու պարով։ Այնուհետև կատարեցինք փորձ կենսաբանության կաբինետում։ԵՎ կատարեցինք նախագծեր։ Օրը շատ հետքրքիր էր։
Այսօր մենք ճամբորդեցինք դեպի Լեռնանիստ փուչիկներով սահելու: Այնտեղ մենք լավ ժամանակ անցկացրեցինք: Մեզ հատուկ ճոպանողու օգնությամբ բարձրացրին դեպի հեռավոր սարը: Այնտեղ մեզ բացատրեցին ինչպես պետք է սահել: Մենք շատ լավ սահեցինք, այնուհետև գնացինք մոտակա սրճարանը և տարբեր ուտելիքներ կերանք: Հետո ավտոբուսով վերադարձանք դպրոց
Prehistorically, the local area was inhabited by the Chumash people, who settled the coastal San Luis Obispo area around 10,000 to 11,000 BC, including a large village south of San Simeon at Morro Creek.[3]
The first European land exploration of Alta California, the Spanish Portolà expedition, traveled northwest along the coast in September 1769. On September 11–12, the party passed the future location of San Simeon. At Ragged Point, which is about 15 mi (24 km) past San Simeon, the party turned inland across the Santa Lucia Range.[4]
San Simeon was founded as an asistencia («sub-mission») to Mission San Miguel Arcángel,[citation needed] founded in 1797 and located to the east across the Santa Lucia Range. San Simeon was named for Rancho San Simeon, although the town-site is actually north of that rancho, on the former Rancho Piedra Blanca, a Mexican land grant given in 1840 to José de Jesús Pico. In 1865, Pico sold part of the rancho to George Hearst, the father of William Randolph Hearst.
The first Europeans to settle in the immediate area near the bay of San Simeon were Portuguese shore whalers under the command of Captain Joseph Clark (born Machado) from the Cape Verde Islands, around 1864.[5] In 1869, Captain Clark built a wharf near the point for his whaling station. A small community grew near the 1869 wharf, but the waves near the wharf were too high, and the wharf was abandoned. In 1878, Hearst built a new wharf, and the small community moved near the new wharf. A general store (later Sebastian’s Store) was built near the Clark wharf, and then relocated near the 1878 wharf.[6] Shore whaling continued on the point until the mid-1890s. It ceased for a short time, started up again in 1897, and continued until about 1908 when it ceased for good.[7]
In 1953, the Hearst Corporation donated the William Randolph Hearst Memorial Beach, including the Hearst Pier, to San Luis Obispo County. It is currently part of Hearst San Simeon State Park.[8] The present-day San Simeon pier was built in 1957.
today’s tricolor flag bears little resemblance to the earliest Armenian ‘flags’. In ancient times, armies went into battle behind carvings mounted on poles. The carvings might represent a dragon, an eagle, a lion or «some mysterious object of the gods».With the advent of Christianity, the Armenian empire adopted many different flags representing various dynasties. The Artaxiad Dynasty’s flag, for instance, consisted of a red cloth displaying two eagles gazing at each other, separated by a flower.
After Armenia was split between the Persian and the Ottoman Empirees, the idea of an Armenian flag ceased to exist for some time. The Armenian Catholic priest Father Ghevont Alishan created a new flag for Armenia in 1885, after the Armenian Students Association of Paris requested one for the funeral of the French writer Victor Hugo. Alishan’s first design was very similar to today’s Armenian flag: a horizontal tricolor. However, it looked more like an upside-down variation of the current flag of Bulgaria. The top band was red, symbolizing the first Sunday of Easter (called «Red» Sunday), followed by a green band to represent the «Green» Sunday of Easter, and finally an arbitrary color, white, was chosen to complete the combination. While in France, Alishan also designed a second flag, identified today as the «Nationalist Armenian Flag». It too was a tricolor, but unlike the previous design, this one was a vertical tricolor similar to the French flag. Its colors were red, green, and blue, from left to right, representing the rainbow that Noah saw after landing on Mount Ararat.
The red emblematizes the Armenian Highland, the Armenian people’s continued struggle for survival, maintenance of the Christian faith, Armenia’s independence and freedom. The blue emblematizes the will of the people of Armenia to live beneath peaceful skies. The orange emblematizes the creative talent and hard-working nature of the people of Armenia
Ադամյան Արամի ուսումնական բլոգ 